Ik ga, hoe dan ook. Ik hoor het mezelf nog zou zeggen. Het feestje van Marloes, ik zou er koste wat het kost heen gaan. Ookal was het voor Ieniemienie geen pretje, maar ze moest me maar vertrouwen. Aan alle kanten werd die beslissing gesteund en goedgekeurd, en het was misschien de goede keuze om te gaan.
Maar ook Marc is een mens, en ook Marc maakt fouten. 5 weken ruzie met je vriendin gaat je niet in de koude kleren zitten. Na 5 weken ruzie was ik het zat en werd ik voor het eerst echt kwaad om de hele situatie. In mijn woede heb ik geschreeuwd dat ik dan maar niet meer ging. Dat kwam als een schok aan voor haar denk ik, want opeens vond ze dat ik moest gaan enzo. Maar ik hield nog even stand, hoewel ik voor mezelf eigenlijk al erover uit was dat ik zou gaan. En toen Ieniemienie het eigenlijk ook zeker wist dat ik zou gaan heb ik ook gezegd dat ik zou gaan.
Toen kwam Ellen, die mocht eerst niet van haar ouders, maar mocht nu wel… Mits iemand haar zou halen en brengen. Nouja, geen probleem, ik heb die voordeeluren kaart, kleine moeite en weinig extra kosten, dus ik haal haar wel. En onderweg naar Ieniemienie de volgende dag zou ze met mij mee gaan en naar huis gaan.
Maar toen begon het gelazer met Ieniemienie weer. Ieniemienie die begon te huilen, en pijn had omdat ik naar dat feestje ging en bang was dat iemand me van haar af zou pakken. Terwijl ze aan het huilen is komt haar broer langs, die ziet dat ze huilt, en die weet ook waarom. Ik ben offline gegaan, heb voor het eerst sinds weken de longen uit mijn lijf gehuild dat ik haar pijn heb gedaan en heb in mijn verdriet een sms naar Marloes gestuurd waarin ik het heb geprobeerd uit te leggen en dat ik gewoon niet kon komen hierdoor. Ieniemienie mag mij bellen met haar broers telefoon, en als hij even later zijn telefoon terug komt vragen hoor ik hem zeggen dat het niet om mij gaat, maar om Ieniemienie. Dat soort dingen doen pijn.
Wat ook pijn doet is de reactie van een vriendin. Ik noem geen namen, maar ik had beter verwacht, had meer begrip verwacht. Ik snap dat ik mensen pijn heb gedaan met mijn keuzes, maar ik had begrip verwacht voor mijn keuzes. Want hoe had een ander gereageerd als die elke nacht wakker word van nachtmerries over wat Ieniemienie uithaalt als ik op dat feest ben, hoe had een ander gereageerd als die zijn vriendin elke dag zag of hoorde huilen hoe had een ander gereageerd als die om een feest alleen maar ruzie had. Had een ander niet precies hetzelfde gedaan.
Wie denkt dat ik niet baal van mijn besluit, heeft het mis. Ik wou dat het anders kon, ik wou dat het allemaal door kon gaan. Ik vind het ronduit kut dat het hele feest nu niet door gaat omdat ik niet kan. Mensen, ik vind het ook kut, maar ga mij er niet van beschuldigen dat ik mijn vrienden laat stikken, dat ik jullie in de steek laat. Ik kon niet anders in mijn ogen. Misschien in jullie ogen wel, maar in mijn eigen ogen had ik geen andere keuze. Ik was kapot van verdriet om Ieniemienie toen ik die keuze maakte, en misschien had ik beter na moeten denken, maar ik denk niet dat ik met heldere geest een andere keuze had gemaakt. Misschien heb ik jullie laten stikken, maar ik kon niet anders. Of hadden jullie liever gehad dat ik mijn vriendin voor jullie in de steek had gelaten en had laten stikken?
P.S. : Door alle ellende zou je het haast vergeten, maar ik zit al 2 dagen ziek thuis. Na weken hoofdpijn, misselijk en duizelig ben ik een dag thuis gebleven omdat ik me niet lekker voelde. Ook omdat ik tot midden in de nacht met een huilende Ieniemienie aan de telefoon lag, heb ik me ziek gemeld en meteen van mijn dag ‘vrij’ gebruik gemaakt om naar de huisarts te gaan. Voorhoofdholte ontsteking, of bijholte ontsteking zoals hij het noemde. Dus behalve dat ik al weken een hoop aan mijn hoofd heb, heb ik ook een hoop in mijn hoofd. Een hoop pijn. Dit gestress maakt het er niet beter op.
