Lang, heel lang… Heel heel lang… Hebben we moeten wachten op…
Nee geen Heinz reclame, maar een passend begin van de 2e van 2009. Want heel lang hebben we er op moeten wachten. Om een aantal redenen.
Ten eerste het misverstand dat er heerst over Het Paardenmeisje. Mensen die denken dat ik er minder mee zit dat ook dit op de spreekwoordelijke klippen is gelopen, omdat ik minder van mijn emoties laat merken, hebben het fout. Ja, in de tijd van Ieniemienie schreef ik veel vaker en veel uitgebreider, In de tijd van Miss Piggy misschien minder, maar ook wel, en nu met Paardenmeisje amper, en dat hoogstens terzijde. En dat ik in het dagelijks leven minder laat merken zegt ook niets. De weinige mensen die ik erover heb gesproken weten beter. De reden dat ik het minder laat merken, en zeker hier online, is dat ik de vorige keren ontzettend veel gelazer heb gehad over wat ik schreef. En daar had ik geen zin in nu. Maar eigenlijk heb ik er na ruim 3 maanden schijt aan wat mensen er van vinden, dit is mijn leven, mijn site, en mijn keuze. En sommige mensen willen het niet weten, en die kunnen nu wegklikken of de tekst scannen om te lezen wat ze wel willen lezen. Maar ik weet dat er mensen zijn die het wel willen lezen, omdat het herkenbaar is, of simpelweg omdat ze om me geven en het natuurlijk wel weten, maar dan alsnog willen lezen. En ik ben van plan niet te ver in te gaan op mijn gevoelens, maar als het er van komt, het zij zo.
Zoals terzijde is opgemerkt, Paardenmeisje en ik is niet meer. Na 9 maanden liep het echt niet meer en liep het niet bepaald met een sisser af. Voor mij had het niet nodig geweest, voor haar wel. De tijd erna is een erg emotionele en slopende periode geweest. Niet alleen om de situatie met haar, maar het was ook een trigger om bepaalde dingen uit het verleden op te halen in mijn geheugen. Het was gewoon ontzettend veel tegelijk op mijn dak. Het is vreemd hoeveel dingen je in een paar jaar kan meemaken en weg kan stoppen omdat het niet de moeite waard lijkt om er teveel tijd aan te besteden met treuren. Wegstoppen en niet meer aan denken is zoveel makkelijker en vaak leuker dan dingen onder ogen komen en verwerken. Want waarom zou je het verwerken en die tijd niet te genieten zijn, als je het kan wegstoppen en daarna plezier kan maken?
Omdat het je net zo hard weer opzoekt als je naar de klote bent nadat je relatie van 9 mooie maanden verbroken is. En zo had ik ineens veel meer te verwerken dan alleen die breuk. Om die reden ging het een tijdje minder, wat ik dan weer verborgen hield voor de meeste mensen, waardoor ze dachten dat ik er minder mee zat. Niets is minder waar. De fysiotherapie die ik had voor mijn ademhaling veranderde al voor de breuk in een ander, meer psychische therapie omdat de therapeut merkte dat het probleem meer in dat gebied zat. Het onder ogen komen van dingen begon, en ik had het daar moeilijk mee soms. Ik had iemand nodig, en diegene zat in de voorbereidingen van een belangrijke toetsweek. En daar heb ik alle begrip voor, maar na een aantal weken waarin ik haar ten eerste al niet zag, en ten tweede ook bijna niet sprak, was ik wel aardig opgebroken erdoor. En zij had haar dingen, dat botste en toen was het over. Of het nodig was of niet verschillen de meningen over, net als over het feit of het beter zo was/is of niet. Het feit blijft dat het over was, een trigger was om de verwerking van andere dingen te verslechten en ik dus weer midden in de therapie zat, die langzaam maar zeker aan het afbouwen was. Afbouwen werd na de breuk meteen weer opbouwen naar intensief en een tijdje erna was ik klaar ermee en wou ik het op eigen kracht oplossen. Misschien niet de slimste keuze, maar ik heb het niet op medicijnen en dokters tenzij het echt niet anders kan. Het heeft me punten gegeven die ik kon gebruiken om het te verwerken, en geleerd alles onder ogen te komen, inclusief mezelf.
De weken na de breuk waren het zwaarst. Om een of andere reden komt niemand zijn of haar afspraken na, die je maakt terwijl je nog in de relatie zit, of op het moment dat je die verbreekt. Zodra je uit elkaars ogen bent, veranderd het “we kunnen vrienden blijven” vrijwel meteen in ” we kunnen geen vrienden blijven en ik ga je het leven zuur maken”. Dan heb ik het niet specifiek over Paardenmeisje en dan zal ik verder geen namen noemen, maar exen veranderen vaker in bitchen dan de vriendinnen die ze beloofden te blijven. En ik ben daar zelf blijkbaar 1 van, want ik ben degene die via via moet horen dat ik een klootzak ben. En blijkbaar is dat ook zo, want via dat zelfde kanaal moest ik ook horen dat de spullen die ik achter liet, omdat dat nou eenmaal handig is als je vrij vaak bij diegene thuis bent, zijn weggegooid of toegeëigend. Maar goed, dat is ook logisch als ik een klootzak ben, die geef je zijn spullen natuurlijk niet terug. Het contact tussen mij en Paardenmeisje verliep in ieder geval knap moeizaam, en uiteindelijk helemaal niet meer en heb ik de afwikkeling van zaken met haar moeder moeten regelen. Een bijkomende factor die contact vermoeilijkt is het fenomeen vrienden. Om een of andere reden kun je het contact met je ex vaarwel zeggen zodra vrienden zich ermee gaan bemoeien. Ze menen het voor je op te moeten nemen en verhalen de wereld in te moeten helpen die absoluut niet waar zijn. Ook familieleden zijn niet heilig, zodat er ook verhalen over familieleden de wereld in geholpen worden. Lang leve het digitale tijdperk, waarin (verzonnen) nieuwtjes als een lopend vuurtje met de snelheid van het licht verspreid worden naar grote groepen mensen. En zodra je dan een nieuwe lover krijgt, kun je het helemaal wel shaken. Want nieuwe lovers haatten bij voorbaat de ex al, omdat die zijn of haar nieuw veroverde lover pijn zou hebben gedaan. Of dat ook echt zo is, dat doet er niet toe. En ik heb het niet over Paardenmeisje, haar nieuwe vriend heb ik niet gesproken, en laten we hopen dat dat zo blijft omdat hij mij niet mag om vooraf genoemde redenen, en ik hem niet omdat hij haar verafgode terwijl Paardenmeisje en ik strikt gezien nog bij elkaar konden komen omdat het nog niet definitief over was. Eigenlijk is dat ook een cliché, zeggen dat het nog niet definitief over is, slechts een ‘pauze’. Tot nu toe heeft dat alleen bij Ieniemienie geresulteerd in hervatting, verder betekend pauze eigenlijk vrijwel altijd hetzelfde als ‘einde’. Een relatie zet je niet als een dvd op pauze, die zet je daarmee eigenlijk stop en stil.
Na die paar weken werden het maanden, waarin het verdriet langzaam minder werd, maar nooit verdween. Ik kan niet tegen de manier waarop het is gegaan, net als dat ik niet tegen onrecht kan. Onrecht trekt onrecht aan, tot je op een gegeven moment in zo’n ondoorbreekbare cirkel zit en niet meer weet wie er eigenlijk begon. De keren dat je elkaar spreekt is het eigenlijk altijd hatelijk, en daar zal ik zeker mijn steentje aan bijgedragen hebben, met mijn obsessieve drang om dingen uitgesproken te hebben, en duidelijk te maken. Ik ben niet iemand die zich bij zulke dingen neerlegt, zeker niet als het haar betrof. Paardenmeisje was zoveel keer beter dan Miss Piggy voor mijn gevoel, en daar leg je je niet zomaar bij neer. En met Miss Piggy zou ik nota bene gaan samenwonen enzoveelverdervoort. Kun je nagaan hoe ik me over Paardenmeisje voelde. Ik wou mezelf verantwoorden, duidelijkheid geven over hoe ik dingen voelde en bedoelde, zeker omdat ik dingen had ontdekt en geleerd door de therapie die ik niet had kunnen delen. Maar het mocht allemaal niet baten en het zal nooit meer worden zoals het was en dat is, gezien de huidige hatelijke manier waarop het contact moet verlopen, maar beter ook. Ik hou nog van haar, de oude lieve haar, maar mijn hart ligt niet meer bij haar. En hoewel ik nog lang niet alles heb gezegd, wil ik het daarbij laten.
Want wie denkt dat dat alles was, heeft het mooi mis. Verdriet om de relatie was lang niet alle verdriet die ik te verduren kreeg. Hoewel het over was tussen Paardenmeisje en mij was ik toch geschokt door het nieuws dat haar pony was overleden. Ik had misschien niet zo’n hele hechte band met hem, maar toch wel iets, en het raakte me wel. Misschien meer omdat ik nog gevoelens voor haar had en wist dat ze hier veel verdriet om moest hebben.
Naast haar pony’s overleden er nog meer huisdieren. Eerst mijn eigen Prulletje, een naam verzonnen door Paardenmeisje, en eigenlijk ook uitgezocht door haar. De manier waarop ze daar in die dierenwinkel zat, helemaal alleen en veel te heet, was vooral voor Paardenmeisje maar ook voor mij zo ontzettend dier-onvriendelijk dat ze gewoon mee moest. Prulletje worstelde al een tijdje met haar gezondheid, maar ze krabbelde er iedere keer weer bovenop en gezien mijn eigen gezondheid die het af liet weten kon ik niet naar de dierenarts, al had dat waarschijnlijk weinig uitgemaakt. Tamme ratten hebben een aanleg voor tumoren en dat is vrijwel altijd niet te verhelpen en de reden van overlijden bij een tamme rat.
Prulletje is nog geen jaar in mijn gezelschap geweest, maar het was een ontzettend eigenwijs maar tam ratje, die ontzettend gemist word.
Ook de kat van mijn moeder had die eigenschappen, en ook hij, Tijger, heeft het leven gelaten. Hij was in stralende gezondheid, fit en een echte clown, maar op een morgen was hij er gewoon niet meer. Een hartstilstand gehad ofzo. Toen mijn vader hem vond was hij nog niet lang overleden, zijn maatje Vlekkie kon het niet bevatten en probeerde hem wakker te likken. Natuurlijk tevergeefs, niemand kon nog terugdraaien dat de kerngezonde, 3-jarige Tijger, het leven had verruild voor de eeuwige jachtvelden. We hadden hem liever in zijn eigen jachtveld thuis gehouden, maar de clown tijger voelt zich vast thuis in de onbegrensde velden waar hij nu is.
Naast een bekende van mijn vader heeft ook een bekende van mij de moed opgegeven voor dit leven. En zo werd het gedicht Weet Dat Je Gemist Word
ineens werkelijkheid.
Naast al die ellende en verdriet is er ook genoeg positiviteit. Natuurlijk genoeg te doen met Kevin, Dimi en Natas. Casino, kroegje, hier thuis, genoeg gezelligheid en lol. Ook Marjolijn krijgt, na al die jaren, een vaste plaatst hier, en zal hier eens per maand (en dat vind ik het minimum) te vinden zijn. De eerste keer is al geweest, een aanleiding om het huis eens grondig schoon te maken. Aangezien ik na de dood van Prulletje het hok wou desinfecteren heb ik niet alleen dat hok, maar het hele huis met Dettol schoongemaakt. Ik vind dat heerlijk ruiken, maar het hele huis bleef er naar ruiken. Dat zal ongetwijfeld komen omdat ik de nacht, voorafgaande aan haar bezoek, om 2 uur nog stond te dweilen, terwijl om 6 uur de wekker voor werk weer ging. Het was een gezellige dag, we hebben samen gekookt (een nieuwe wereld naast magnetron maaltijden en aardappelschotels!) en zijn toen naar mijn vader gegaan. De dag erna was ik daar ook om afscheid te nemen van Marjolijn, die tegen de tijd dat ik uit werk kwam al onderweg naar huis zou zijn geweest, en om het nieuws daar te kijken, want die dag stortte dat vliegtuig in een weiland.
Verder de afgelopen tijd nog een keer tussendoor uit eten geweest met mijn ouders, en samen mijn mijn vader een paar kleine klusjes gedaan. Eerst een boom geholpen, die ineens last van kettingzaag plotselinge takuitval kreeg. Die boom staat in de tuin van een mevrouw die gaat verhuizen, en die boom is metershoog, torent echt boven de huizen uit en staat ietwat scheef, zijn naalden versieren menig tuin in de omgeving en weinig mensen zijn blij met de boom, die nooit weggehaald mocht worden. Nu wel, er is iemand geweest en de boom is ziek en er is een kapvergunning aangevraagd. De boom word professioneel weg gehaald ergens dit jaar. Bij diezelfde mevrouw ben ik gister met mijn vader even een vloertje gaan slopen. Meer werk dan gedacht, maar wel ontzettend leuk om te doen. Ik denk dat er wel meer sloopwerk aan zit te komen. Na dat vloertje was er een feest met mijn collega’s en onze vaste leverancier, effe een rondvaart door Leiden, eten en feesten, en daarna uurtje thuis gezeten om daarna uit te gaan met Kevin, Natas en Dimitri, en uiteindelijk tot de vroege uurtjes met Dimitri. Zodra je Andre Hazes hoort zingen dat het de hoogste tijd is, weet je dat het tegen 6en moet lopen. Dat heb je als de klok een uur vooruit gaat…
Natuurlijk is dit lang niet alles wat er is gebeurd. Natuurlijk zal ik dingen zijn vergeten. Maar nu ik de stilte heb verbroken, kan ik er altijd nieuwe dingen aan toevoegen. Mensen laten me nu, meer dan ooit, weten dat ze mijn verhalen missen. Nieuwe contacten die ik heb gelegd laten weten dat ze zich herkennen in mijn teksten. En mijn god, er zijn zelfs mensen die troost vinden in wat ik schrijf. Nee lieve mensen, jullie zijn niet de enige die dit soort dingen meemaken.
In goed vertrouwen dat de verwaarlozing van de site ook voorbij is, zeg ik u tot ziens. Tot snel ziens.
